1

مزن شانه به زلف پرشــكن را 

مپوش ازسنبل ترياســمن  را

دل فايز وطن دارد درآن زلف               

مكن دور ازوطن اهل وطن را

2

عجب دارم ازآن زلف چليپا                     

كه دارد صدهزاران دل درآن جا

بت فايز مزن شانه برآن زلف

مكن ويرانه خود آن آشـيان ها

3

بهارآمد گلستان شد  مطــــرا

شدند ازنوعنادل مست وشیــدا

جواني كاش فايــز بد چوگلشن

 كه هرساله شدي سرسبزوخضـرا

4

بتا آهسته تربردارپــــا را          

ازاين دام بلا بردار مـــارا

سراغ نيمه جان داري زفايز

 بيا بستان سرمنت خدا را

5

اگر خواهي بسوزاني جهان را

رخي بنما بيفشان گيسوان را

بت فايز اشارت كن به ابروت

بكش تيغ وبكش پيروجوان را

6

به رخ جاداده اي زلف سيه را

بكام عقرب افكندي تومه را

كه ديده عقرب جراره فايــز

 زند پهلو به ماه چهـارده را

7

بدست آن بت طاووس زيبــا

ميان عاشقان شد فتنه برپا

دل فايز هميشه درهراس است

كه ماكشته شويم ويار رسوا                

8

 به زير پرده آن روي دل آرا  

بود چون شمع درفانوس پيدا

دل  فايز چوپروانه به دورش           

مدامش سوختن باشد تمنـا

9

بگوآن قاصدنيكو لقــارا

ببر بردوستان پيغام مـارا

همان ساعت كه ديدي يارفايز        

بخاطر آوري اين بينوا را

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: